A Life Well Cropped

 Text by writer and artist Judith Ploegman (in Dutch)

De dingen zijn nooit wat ze lijken. We kiezen zelf de kaders. We trekken lijnen tussen gebeurtenissen die verwant of misschien onverwacht zijn, we kiezen de protagonisten en de randpersonages en als de angst regeert, reageren we instinctief. Dan is het gemakkelijk om schuld te zien en dreiging of gevaar. We mijden daarom de wijken waar de Amsterdamse fotograaf Chris Halman naar toe trekt: “Ik zie het als een missie om mezelf ervan te overtuigen dat je niet bang hoeft te zijn voor bepaalde types of voor bepaalde wijken, zolang je maar naar de overeenkomsten zoekt tussen jou en degene die je benadert”, zegt hij. 

Hij portretteert zijn personages zo dicht op de huid dat je er als kijker ongemakkelijk van wordt. Je vraagt je af wat een blik je vertelt, in welke context je een object moet zien en je struikelt in de haast er weg te komen over je eigen vooroordelen. Want Halman mag zijn beelden cinematografisch ordenen, het is je eigen brein dat er een verhaal van maakt. By default. Fantasie en werkelijkheid zijn maar ragfijn van elkaar gescheiden: “We trekken een lijn tussen de dingen die we zien. Zo zijn onze hersenen geprogrammeerd, we houden van voorspelbaarheid. Door mijn manier van fotograferen kan ik die voorspelbaarheid manipuleren, door spanning op te zoeken of door de suggestie te wekken dat die er is. Ik kan mijn fantasie de vrije loop laten; het hoeft niet per se waar te zijn, zolang je mensen er maar niet mee schaadt. Dat kan confronterend zijn, maar ook bevrijdend”.

Halmans universum is een wereld waarin je op je hoede bent. Je kunt niet goed beoordelen waar je naar kijkt: zijn het personages, acteurs, toevallige passanten? Zijn het daders, slachtoffers of doodgewone inwoners? Is het bloed of zijn het bessen? Halman zingt ze los van hun context en schept een wereld die sinister is en uitnodigend tegelijk. In Hokum en The Sun Might be Hurting, zijn langlopende series, is die wereld een archetypisch decor van verval, zonder thuisbasis.  Het is idiosyncratische fictie. In Shine on You Crazy Diamonds is dat decor de Britse kustplaats Jaywick, door de voormalige president Trump geframed als een modern Sodom en Gomorra. Halman brengt armoede niet mooier in beeld en het verval niet romantischer. Hij plaatst de beelden zo dat je brein een verhaallijn gaat vermoeden en maakt je daar zo bewust van dat je je eigen rol gaat bevragen. Wie zijn de mensen die in het frame van Trump onzichtbaar blijven? Wordt ze schade toegedaan door hun leefomgeving in te kaderen in termen als hopeloos, arm en reddeloos verloren? Is dat wat je ziet als je ze in de ogen kijkt? Halman stapt hier in de traditie van de Beats en van New Journalism. Hij pretendeert geen objectiviteit als fotograaf en verbloemt evenmin de spanning die hij zelf voelt, hij gebruikt die spanning om geëngageerd de pleken de levens van mensen van binnenuit  te laten zien. “Place is a matter of personality, the little details, the minor moments by wich identity, collectively or otherwise, is revealed”, zo omschrijft een van Halmans inspiratiebronnen het, collega en documentaire fotograaf Gregory Halpern.